Pavl’ e Frangesc’ u quart cant d’unbiern di Dant (cuddu picc’ ca m’ ricord’ ) << Uè gjovin’, ca com’ nu nazzaren’ a scinnut’ stj scalun’ di l’unbiern’ pi nnù ca la spat’ di sang’ anchiemm’ chien’, ci pì cas’ nn’er’ amic’ u patr’tern’ ppi ttè l’erm’a prià cu tti daji pasci giacchè tu ti dispiascj d’ stu piern’. i ciò ca tu vuè saj j cca ti piascj, nù t’ mà sinti’, oppur’ ta mà parlà , asshcond com’ u vient volj fascj. La terr’ addò tann’ ji nasciv’, stà sobb’a la marin’ daddò lu Po discenn, pp’ ddifriscars’ l’aqqu’ j riquijà . L’Amor’ ,c’ all’ chiù debb’l’ s’appenn, fescj nvaghì di me, stu disgarziat’, ca pur’ ci sò mort , ancor mi difenn.,.. L’Amor’ ca maj a nisciun j pirdunat’ mi fescj nvaghì di cuss talment’ fort, a com’ vit’ ancor’ nnà mmà lassat’. L’amor’ nnj purtò alla stessa mort’ accì nci corp, avà finì all’umbiern, addò cing’at’ tras’ anzerr’ a port’.>> Dopp ca sintiv’ quedd’anim’ fratern’ abbascjai’ a cap’ ca cuas’ mi cadev, finc’ u mestr’: -Cè ai -diss’,cu voscj di cavern’. Quann’ rispunniv’, -P’ccat’-, ccuminzev’ tott’ a felicità j tutt’ u desiderji fù caus’ a sti giuv’n’ d’ na vita brev’! Pò mi vutev’ a lor’ j parlev’ ji, j cuminzai: – Francè, sti cos’ ca ma ditt ssò caus’ di chiant’ jint’ li uecchj mji. Ma dimm’ : << O tiemp di ciò ca ma dhscritt’ com’ cuminzò u grand’ sortileggji di lu s’nt’ment’, ca causò u dhlitt? >> J jedd’a mmè :<< Nanc’ è nna cosa peggji d’ ricurdars’ li tiemp buen’ quann staj mal’, j aqquà lu mestr’ tuv mh pò curreggji. Ma ci tu vuè ssè l’origjn’ tal’ j cual’ di st’ amor ca tant’ ti ste accuor, tra ris’ j chiant’ pi ttè sarò sp’cjal’. Nu giurn’, nu’ stè l’ggemm’ a cor-a cor’ la storji d’ l’amor’ di Lanzzillott’; stamm’ suhl’ i senza nnu sintòr’. Cchiù d’ na vot’ nn’ sintemm fott’, quedda lettur’ n’ fascev’ arrussì; ma a nu certu punt ,nu cangjamm’ rott Quann lhggemm’ , ca senza discj sì’, Ginevr’ vasò la vocc’ a Lanzzillott ; cuss’ ,ca mi stav’ vicin’ daccussì , trhmann m’ vasò sott’ ppi sott’ . A colp’ fò du libbr’ j di cji lu scriss: da cuddu giurn a lettur’ fu n’terrott’.>> Mentr’ jiun sti cose a mmè mi diss’, l’at’ chiangev’ , j ji pu dispiacer’ cadiv’ an terr com’ nu stoccafiss’. H’ cadiv’ senza manc’ cu dic’ ‘miserer’.!
… tra l ‘orizzonte e l ‘arcobaleno noi, frammenti d’universo, prospettiva di luce e pietra miliare tra passato e presente. Mito, storia e tradizione. Sincronia di pensieri in quei voli extra che raccolgono in sintesi le radici della nostra terra.